Музыка: Сергей Михалок
Слова: Сергей Жадан
Я заўсёды з павагай ставіўся да прафэсійнага спорту,
верачы ў тайны сэнс гэтай нябеснай фізры,
у магію гетраў і маек, цяжкіх ад салёнага поту,
разбітых фізіяномій, што паказваюць па тэлевізары.
Дзеці працоўных, якія жывуць на спальных раёнах,
зьбіраючыся на пустках за чорнымі цеплатрасамі,
кожны вечар гуляюць ад абароны,
вытоптваючы траву кітайскімі адыдасамі.
Кожны з тых мальцаў хацеў бы стаць нармальным баксэрам
і падпісаць кантракт на баі дзе-небудзь у штатах.
Заваліш пару кубінцаў, зробісься мільянэрам.
і ганарары прасаджваеш, гуляючы на аўтаматах.
Зробісься чэмпіёнам, каб гэтыя ўсе прыдуркі
здымалі сабе на мабілы тваё ўзнагароджаньне.
Штомесяц адлічваеш грошы для дзіцячых прытулкаў,
ніколі не забываючы аб сацыяльным паходжаньні.
Перамагаеш дэпрэсію мэдычнымі прэпаратамі.
Сьпіш з пакаёўкамі, ладзіш мардабой з рэпартэрамі.
Пляжыш усё барахло, прынесенае спэкулянтамі,
і заліваесься ў ложку залатою мадэраю.
Бінтуеш запясьці. Бяз морфію не засынае Рокі.
Нібы золата ў рэках, шукаеш снатворнае ў венах.
І, стаўшы пад грушу, б’еш яе, б’еш да запамарокі,
нібы гэта яна вінавата ў тваіх праблемах.